Het zorgenkalf

De geboorte

Op woensdag 28 april is er weer een kalfje geboren in de wei, een stiertje. De moeder liep al weken erg dik rond; de bevalling was al veel eerder verwacht. Maar woensdag kwam het kalf dan toch ter wereld. Met zijn achterpootjes eerst. “Dat heeft deze koe elke keer”, vertelt onze boerin Gina. “Het vlies zat nog om het beestje, en doordat het met zijn achterpoten eerst kwam, stuwde het vruchtwater rondom de kop van het beest. Zodra het kalf geboren is, krijgt het een ademreflex en dan gaat het vruchtwater inademen. Ik moest heel snel het vlies verwijderen, en door op de neus van het kalf te zuigen, kon ik het vruchtwater eruit krijgen. Gelukkig ging-ie toen ademen. Vervolgens heb ik geprobeerd het kalf te laten drinken bij zijn moeder, maar dat wilde nog niet erg vlotten. Het was ook erg druk in de wei op dat moment, en dat geeft veel onrust, dat kan meegespeeld hebben”, aldus Gina.

Verstoten door moeder

Na de bevalling liep moeder-koe onrustig door de wei. Gina: “Die was haar jong aan het zoeken. Ze liep telkens naar de plek waar ze bevallen was. De nageboorte lag er nog. Maar haar eigen jong herkende ze niet. Ik heb het kalf ingesmeerd met de nageboorte en deze ook voor de neus van de moeder gehouden, maar het hielp allemaal niks. Ze wilde er niets van weten. Omdat het kalfje warm gehouden moest worden, heb ik het eerst een ‘jasje’ aan gegeven, dat isoleert lekker. Ook dat jasje heb ik ingesmeerd met de nageboorte. Maar niks hoor. Misschien komt het door die witte sticker op dat jasje, dacht ik. Ik heb toen een jute zak om het beestje gebonden tegen de kou, dat lijkt iets meer op de natuurlijke tekening. Maar niks hielp”.

Foppen met de fles

Voor zijn eigen veiligheid werd het beestje in de schuur gezet. Daar lag het als een eenzaam hoopje kalf. Gina is er de hele week mee in de weer geweest. “Hij moet natuurlijk wel drinken. Ik probeerde ‘m de fles te geven, maar die weigerde hij. Hij had niet eens een zuigreflex. De veearts is er bij geweest, maar die wist ook niets meer dan wat ik allemaal al gedaan had. Dus toch weer geprobeerd om ‘m bij z’n moeder te zetten, die inmiddels een enorme uier met melk had. Hij wilde drinken, maar moeder weigerde: die gaf het beestje een trap met haar poot, een tik. En dat telkens weer. Ik heb ook nog gekeken of de andere koe die net moeder is, het kalf zou accepteren. Maar die wilde er net zo min iets van weten”. Om het kalf aan het drinken te krijgen, heeft Gina hem toch weer bij zijn moeder gezet en daarbij heel snel de speen in zijn mond gestopt, eigenlijk gefopt dus. En wat denk je: hij dronk zo 2 liter melk! Dat was gelukkig al iets, maar nog lang niet genoeg.

Hij drinkt (een beetje)

Het blijft goochelen met de fles. Hij heeft nog niet genoeg gedronken en ligt wat stilletjes in het hoekje van de koude stal, met zijn jute bodywarmertje om. Het drinken met de fles mag per keer niet te lang duren: de melk moet warm blijven, anders is het niet goed voor het kalf. We aaien hem veel, en ook herenboeren-kinderen die met hun ouders oogst komen halen zaterdag, kunnen nu echt een klein kalfje aaien. Dat is dan weer een voordeel(tje), en hij krijgt tenminste wel liefde. Maar een zorg blijft het.

Een week later...

We krijgen een filmpje doorgestuurd waarop het kalfje in de stal onder leiding van Gina staat de drinken uit een emmer-met-speen, bevestigd op uier-hoogte. Het lijkt goed te gaan. Wat een opluchting.
Inmiddels drinkt het kalf aardig goed met de speen. Hij zal nog ongeveer 2 maanden op deze manier gezoogd moeten worden. Onze fotograaf Anke was erbij toen Marloe laatst de zorg even overnam van Gina. Ze gaf het kalf eerst melk en ging daarna met het beestje naar de wei. Daar sprong het kalf uitbundig rond, waarbij het af en toe zelfs Marloe mee op sleeptouw nam! Het ziet er naar uit dat het uiteindelijk allemaal goed komt.

Tekst: Miriam Michels

Foto's: Anke Gielen