“We hebben varkens”
Die mededeling kwam een paar weken geleden op de website. Die vijftien varkens moeten natuurlijk goed groeien en een goed leven hebben. Voor dat laatste is gezorgd met een binnenverblijf (de veewagen), kalverhokjes om te schuilen voor zon en regen en een flink ‘zonnescherm’ dat aan palen is opgehangen. Die palen dienen overigens ook als krabpaal. Ook een modderpoel ontbreekt uiteraard niet.
Mooi, dat is geregeld, maar dat groeien… daarvoor moeten onze biggen en varkens natuurlijk wel te eten krijgen. Driemaal daags krijgen ze een combinatie van brok en ruwvoer. Het leek ons, Mieke en Joost, een mooie klus om elke middag na de werkdag ‘onze’ varkens van eten te voorzien.
Zo gezegd, zo gedaan: elke middag rond de klok van vijf uur fietsen we naar de boerderij, verzamelen het voer, trekken de laarzen aan en gaan voeren. Meestal samen, soms alleen… Vaak worden we enthousiast ontvangen: de varkens komen vanuit de verste hoek van hun verblijf aangerend, en als we niet oppassen eten ze de brok uit de emmer. Als kuikens lopen ze achter ons aan richting de vier voedertroggen en vallen aan op de brokken die erin gaan. Soms gaan ze er zelf ook in staan! Het enthousiasme is erg mooi om te zien. De varkens herkennen ons inmiddels (denken we) als ‘lopende voerbakken’ en in hun nieuwsgierigheid snuffelen ze aan laars en broek of bijten liefdevol in je teen. Het allermooiste is natuurlijk dat ze ons van verre al zien aankomen, en bij de afrastering al ‘knorren’ vanwege het eten dat ze krijgen!
Af en toe komen de varkens ook gewoon om aandacht vragen, we kriebelen dan even achter de oren, en er is er een die dat zo ‘lekker’ vindt, dat die er spontaan bij gaat liggen. Handig, zo'n zelfkrabbende krabpaal.
Tekst: Joost Verheugen
Foto's: Anke Gielen
