Addy vertelt hoe dat gaat:
"Ik schrik wakker! De wekker rammelt, BAM, uit. Het is nog donker en vreselijk koud boven de deken. Het liefst zou ik me nog een paar keer omdraaien, want voor mijn gevoel is de nacht nog niet voorbij. Dan dringt het besef door: het is vandaag woensdag: oogstdag, boerderijdag! Het jubelt plotsklaps door me heen!
Ineens ben ik helemaal wakker en spring mijn bed uit. Brrr, wat is het koud. Vandaag maar veel extra lagen aan, want heel de ochtend blijft het rond het vriespunt. Mijn dikke sokken en thermo-ondergoed lagen al klaar. Toch nog maar een extra fleecetrui erbij. Dik ingepakt eet ik snel m’n ontbijt, pak alles bij elkaar en hup, naar Alphen.
Onderweg is het nog mistig, mysterieus. Op de radio klinkt muziek die er perfect bij past, inclusief misthoorn. Dan draai ik de oprit van de boerderij op. Ik hoor de koeien en de ganzen al, en de andere vrijwilligers van de oogstgroep. We begroeten elkaar hartelijk en met een grap: “Je bent vandaag wel erg laat! Wij zijn maar alvast begonnen, dus mag jij straks in de pauze doorwerken.”
Vanmorgen staan de spruiten op het programma om geoogst te worden. Met zaag, takkensnoeier en bijl lopen we naar het veld. Overal is het nog wit van de rijp. Het lijkt alsof er kerstversiering hangt op de takken en of de planten met poedersuiker zijn bestrooid. Na een onhandig begin wordt de oogsttactiek steeds verder verbeterd en ontdekken we welke gereedschappen het beste werken voor deze klus. De gesprekken komen op gang. Fijn om elkaar weer te spreken en bij te praten over alles wat er de afgelopen week is gebeurd.
Bovenop de bladeren van de spruiten ligt ijs, op de grond wat losse spruiten. Het gaat zo lekker, we hebben ineens al een hele berg spruiten klaar liggen. Oeps, vergeten te tellen… en het moeten er precies 208 zijn. Dan maar tellen bij het inladen in de kisten. We lopen af en aan met armen vol spruiten. De letterlijk ijskoude planten hangen tegen mijn koude wangen aan. Ineens vliegt er een stukje ijs horizontaal naar me toe. “Laten we er een expeditie Robinson-proef van maken!” We gooien af en toe een ijsblokje naar elkaar toe, ontwijken ze (of niet) en lachen volop. Weer helemaal warm gaan we verder met oogsten, we moeten er nog 80 hebben.
Ineens klinkt Oya Lélé van K3. Iemand had het in haar hoofd, en nu wij allemaal. Al neuriënd, hummend en zingend knippen en zagen we de laatste planten. De 7 kisten zijn vol en klaar voor distributie. En ook al vind ik het zelf niet zo lekker, vanavond eten we spruiten!"
Tekst: Addy van Lieshout
Foto's: Anke Gielen
