Ervaringen van een vrijwilliger

Normaal gesproken is mijn vrije vrijdag "Luciedag". Mijn kleindochter van dik één komt dan de hele dag hier. Ze kruipt over de vloer, lacht, brabbelt eigen woordjes, wijst, verwondert zich, slaapt, eet, geeft kushandjes, alles. Kortom, de hele dag feest.
Sinds corona ons leven drastisch heeft veranderd, is er voor mij al een tijdje geen Luciedag meer, helaas. Dat doet zeer.

Voor- en nadeel

Maar, zoals de grote filosoof JC (die overigens ook 'n aardig balletje kon trappen) ons jaren terug al wijsmaakte: "elk nadeel hep z'n voordeel". Of andersom.
Precies op tijd en samen met een nieuwe lente, kwam daar Herenboeren Goedentijd met de vraag aan vrijwilligers om onze boer Erik een handje te komen helpen. Sinds 3 weken is dus de vrijdag voor mij omgedoopt in "lekker sjouwen en verbouwen op de boerderij". Heerlijk, gezellig en nuttig bovendien. En ik ben van de straat...

Goedentijd, de naam alleen al!

De eerste vrijdag op Herenboeren Goedentijd maak ik kennis met boer Erik, uiteraard i.v.m. corona zonder handen schudden en op gepaste afstand. Erik komt bij mij over als een rustige, makkelijk benaderbare man. Hij heeft zo te horen veel kennis van alles wat met poten, telen, mest, compost, harken, wieden, beregenen e.d. te maken heeft. Daar kan ik nog 'n hoop van leren. Hij stelde me voor aan Gina. Gina kent de boerderij op haar duimpje, is er elke dag al vroeg, en altijd aan het sjouwen. Even stilzitten of pauze nemen moet ze nog leren. Zij zorgt o.a. voor de dierentuin: haar schapen, onze koeien, de poezen in de stal, maar zit net zo makkelijk op de trekker en zet de beregenings-installatie in werking.
Geen Gina, dan hebben we een probleem, schat ik zo in. Gelukkig loopt ook Herenboer Frans hier vaak rond. Frans is inmiddels een vertrouwd gezicht en weet veel van het reilen en zeilen op de boerderij. Zo maakt hij heerlijke "ontbijtjes" voor de koeien en stier Hubertus. Heerlijk brood met zonnepitten bijvoorbeeld wat hij zelf bij de bakker haalt.

Uitjes poten

Vandaag moeten er een paar zakken uitjes de grond in. Erik heeft de teeltbedden uitgezet en legt uit hoe we het beste te werk kunnen gaan. Het is droog, maar er staat een snerpend koude wind op 't land. Ik houd wijselijk mijn jas toch maar aan. We gaan op onze knieën aan de slag. Mijn mede-poters van het eerste uur zijn vandaag Nico, Wil, Addy en Coen (let wel, met een C). Een teeltbed is zo'n 80 meter lang, 3 rijtjes uitjes. We moeten wel steeds goed opletten dat we niet te dicht op elkaar zitten, maar dat lukt ons aardig. Er ontstaan leuke gesprekken, maar er zijn ook veel momenten waarop ik mijn verstand op nul kan zetten en bijna meditatief en met aandacht natuurlijk, de uitjes in de grond zet. Hierbij geldt eveneens: op gepaste afstand van elkaar, ongeveer 5 cm.
Ik ben benieuwd wat dit gaat worden, maar ik vermoed nu al dat deze uien straks op onze borden zullen opvallen. Die moeten wel heel speciaal worden, als ik zie hoe iedereen met zorg en aandacht, en sommigen zelfs met 'n scheutje liefde, de uitjes behandelen.

Compost-op-maat

Vandaag komt er ook een loonwerker met een grote trekker om de berg "compost-op-maat" zoals Erik het zo mooi noemt, uit te rijden over onze braakliggende akker. Er zijn op diverse plekken grondmonsters genomen om te weten wat die grond tekort komt. Op basis daarvan is er compost samengesteld met stoffen die de grond dus nodig heeft. Op andere plaatsen zullen afrikaantjes worden gezet om de aaltjes (planten-parasitaire rondwormen) in de grond te bestrijden. Allemaal middelen om de grond te verbeteren.
Nadeel is wel dat de loonwerker met de grote trekker met die dikke banden diepe sporen heeft getrokken op het land. Dagen ploegen lijken voor niets. Erik trommelt de uienpoters die nog tijd en zin hebben bij elkaar en vraagt of we met schop, riek en hark die sporen zoveel mogelijk willen egaliseren. Natuurlijk. Gina gaat er straks nog eens met de kleine trekker en ploeg overheen.